8/3/09

ΘΟΔΩΡΗΣ teoso ΣΠΑΝΙΑ ΕΝΤΥΠΑ.







Για αρχή θα κάνω μια μικρή γενική ανασκόπηση ,
χωρίς να θέλω να σας κουράσω.
Στο τέλος του BLOG έχω ένα πολύ σημαντικό πίνακα με όλα τα περιοδικά που κυκλοφόρησαν από το 1847-1900.


Όλα ξεκίνησαν το 1455 όπου έγινε το πρώτο βιβλίο της ανθρωπότητας σε χαρτί από δέρμα νεογέννητου μοσχαριού στη Μαγεντία από τον Γουτεμβέργιο.
Ήταν μια Βίβλος τυπωμένη σε σελίδες των 42 γραμμών (στίχων) χωρίς αρίθμηση ή τίτλο, ενώ είναι το μοναδικό βιβλίο του Γουτεμβέργιου που σώζεται μέχρι σήμερα.
Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και η εξέλιξη της τυπογραφίας ήταν ραγδαία.




Το 1812 έκανε την εμφάνισή του το πρώτο κυλινδρικό πιεστήριο στο Λονδίνο.
Το 1884 εφευρέθηκε η λινοτυπία ,το 1887 η μονοτυπία, ενώ το 1886 οι στοιχειοθετικές μηχανές αντικατέστησαν τη χειρωνακτική εργασία.
Γύρω στα 1890 εμφανίζονται σε περιοδικά της Αθήνας,οι πρώτες αδέξιες τσιγκογραφίες και φωτο τσιγκογραφίες.
Εδώ αντικαθίσταται η πλάκα ξύλου που είχαμε στην ξυλογραφία με το χάραγμα του σχεδίου πάνω ,με την πλάκα τσίγκου.
Αυτή είχε αντοχή για πιο πολλά τυπώματα,ενώ για το χάραγμα δεν χρησιμοποιούνται καλέμια αλλά χημικά οξέα (νιτρικό και θειικό)
που διαβρώνουν την πλάκα.
Στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο,κεφαλές σε αυτή την τεχνική ήταν ο ΚΑΖΑΝΗΣ
(ήταν στην οδό Λέκκα 20, γνωστός τυπογράφος από τις πανέμορφες ξυλογραφίες της ΔΙΑΠΛΑΣΗΣ των ΠΑΙΔΩΝ αλλά δυστυχώς κράταγε την τέχνη του κρυφή από τους νέους τεχνίτες)
και ο ΛΑΙΟΣ
(πιο μεταδοτικός στην τέχνη του,
ο οποίος φιλοτέχνησε το ΕΘΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΣΚΟΚΟΥ
δεν είχα την τύχη να προσθέσω έστω ένα στην συλλογή μου αν και έχω ακούσει τόσα γι'αυτό).

Αργότερα ανακαλύφθηκε το ταχυπιεστήριο, το 1904 η όφσετ (offset) και το 1905 η λιθογραφία.

Τέλος η πραγματική επανάσταση στο χώρο της τυπογραφίας έγινε με τη φωτοσύνθεση, που στα μέσα του αιώνα μας έδωσε νέα ώθηση στην τυπογραφία.



Ας έρθουμε στα δικά μας τώρα για την πατρίδα μας την Ελλάδα.

Τα πρώτα ελληνικά τυπογραφεία ιδρύονται στην Ιταλία (Βενετία, Μιλάνο, Ρώμη) και αργότερα στην κεντρική Ευρώπη (Βιέννη, Λειψία, Βουδαπέστη, Παρίσι, Λονδίνο).
Οι πρώτες εκδόσεις ήταν συνήθως θρησκευτικά βιβλία.
Στη συνέχεια η ιστορία της ελληνικής τυπογραφίας μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1821 φτάνει στο ελληνικό έδαφος

(Καλαμάτα, Κόρινθος, Μεσολόγγι, Αθήνα, Ψαρά, 'Ύδρα, Αίγινα, Ναύπλιο).

Η πρώτη έντυπη εφημερίδα που εκδόθηκε σε ελεύθερο Ελληνικό έδαφος ονομαζόταν

"Σάλπιγξ Ελληνική" και ήταν στην Καλαμάτα.
Αυτό έγινε σε ένα μικρό τυπογραφείο που είχε εγκατασταθεί σε ένα παλιό τζαμί από τον Αλ.Υψηλάντη.
Το πρώτο φύλλο της κυκλοφόρησε την 1η Αυγούστου 1821 με συντάκτη το γνωστό μας από την εκδοτική του δράση στη Βιέννη ρασοφόρο Θεόκλητο Φαρμακίδη .

Η δεύτερη έντυπη Ελληνική εφημερίδα ήταν ο

"Ελληνικός Καθρέπτης" και εκδιδόταν στην πλούσια Ύδρα
από τις 12 Οκτωβρίου 1821 μέχρι τις 22 Μαΐου 1822, με φροντίδες και έξοδα του λογίου ναυάρχου Ιακωβάκη Τομπάζη, ο οποίος είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα πρωτόγονο τυπογραφείο στο νησί.
Τα τυπογραφικά στοιχεία όμως, ήταν ατελή και τα κείμενα βγαίνανε μουτζουρωμένα.

Την ίδια περίοδο έχουμε τα

"Ελληνικά Χρονικά" στο Μεσσολόγγι και λίγο αργότερα το 1824 τον " Φίλο του Νόμου" στην Υδρα ,
τον "Ελληνικό Τηλέγραφο" πάλι στο Μεσολόγγι και την "Εφημερίς των Αθηνών"
στην Αθήνα (όπου δυστυχώς τα στρατεύματα του Κιουταχή το 1826 έκαψαν το τυπογραφείο).

Από το 1833 ως το 1862 υπήρξε μεγάλη έξαρση κυκλοφορίας εφημερίδων.
Βέβαια μιλάμε για τιράζ
(αριθμό φύλλων κάθε εφημερίδας -τα λεγόμενα τραβήγματα) μόλις μερικές εκατοντάδες λόγω του αναλφαβητισμού και του μεγάλου κόστους παραγωγής και την έλειψη καλών Ταχυδρομίων.




Εκείνη την εποχή έχουμε την "ΕΛΠΙΣ " του Λεβίδη, την "ΑΘΗΝΑ" και το "ΑΙΩΝ".

Μετά το 1862 ο Ελληνικός τύπος είναι σε οργασμό και νέα πολλά φύλλα βγαίνουν για πρώτη φορά.

Τότε άρχισαν να πολιτικοποιούνται και οι εφημερίδες από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους.

Έτσι έχουμε τον " ΕΘΝΟΦΥΛΑΞ" (1862) του Ζαίμη ,
το "ΕΘΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ" (1868-1876) του Κουμουνδούρου,
την "ΩΡΑ" (1875-1888) του Τρικούπη,
την "ΕΦΗΜΕΡΙΣΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ" (1870-1893) του Δεληγεώργη,
την "ΠΡΩΙΑ " (1874-1904) του Δηλιγιάννη.



Σταθμός στον τύπο και πολύ σημαντική ήταν και η "ΕΦΗΜΕΡΙΣ" του Κορομηλά (1873-1883).
Αυτή η εφημερίδα στάθηκε φυτώριο νέων δημοσιογράφων και από
τους συνεργάτες της βγήκαν 6 πρωθυπουργοί και 11 υπουργοί.
Έβγαινε όλες τις ημέρες του χρόνου αφού τότε οι δημοσιογράφοι δεν είχαν καμία αργία (ούτε Πάσχα -Χριστούγεννα).

Μην ξεχάσω βέβαια την "ΑΚΡΟΠΟΛΗ" (1883 ) του Γαβριηλίδη
(αυτός έβγαζε παλιά και τις σατυρικές "ΡΑΜΠΑΓΑ" και το "ΜΗΝ ΧΑΝΕΣΑΙ" ),

την "ΕΣΤΙΑ" (στην αρχή ήταν περιοδικό από το 1876 ως το 1895 και μετά έγινε ως τις ημέρες μας εφημερίδα) ,
καθώς και το "ΕΜΠΡΟΣ" του Καλαποθάκη , και το "ΣΚΡΙΠ".

Στην Θεσσαλονίκη η πρώτη Ελληνική εφημερίδα ήταν

το 1875 " Ο ΕΡΜΗΣ" που αργότερα ονομάστηκε
"ΦΑΡΟΣ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ",
έβγαινε 2 φορές την εβδομάδα και κόστιζε ένα ασημένιο γρόσσι,αφού είχαμε κατοχή από Τούρκους εκείνη την περίοδο.
Την εξέδωσε ο Σοφοκλής Γκαρπόλας,ένας Έλληνας τυπογράφος με βλάχικη καταγωγή και θερμή Ελληνική συνείδηση.
Αργότερα εκδίδεται από τα παιδιά του,πλέον με παύσεις ,διώξεις και καταδίκες μέχρι το 1912 παραμονές της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης.
Πολύ καλή έκδοση που βοήθησε το Ελληνικό στοιχείο της βορ. Ελλάδας.
Σε ένα φύλλο του 1878 που πέρασε από τα χέρια μου,μου έκανε αίσθηση
ένα θέμα που υπήρχε εναντίον του Έλληνα γιατρού Πεσκινίδη που με το αμάξι του χτύπησε και εγκατέλειψε φτωχό και αβοήθητο οκτάχρονο κοριτσάκι.
Πάντα η εφημερίδα κράταγε μια στάση προς τους αδύνατους και κατατρεγμένους.

Υπήρχαν ακόμα οι εφημερίδες,
"Η ΑΛΗΘΕΙΑ" 1903-1910,
"Ο ΑΣΤΗΡ" από τον Παπαγεωργίου
και
"Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"(ιδρύθηκε το 1910 από τον Βελλίδη).

Μετά την απελευθέρωση έχουμε και εδώ πολλές νέες εκδόσεις όπως το
"ΕΜΠΡΟΣ" του Οικονομίδη και άλλες.

______________________
Στην Πάτρα υπάρχει επίσης μεγάλη κίνηση από πολύ αξιόλογα έντυπα.

Έχουμε την "ΚΑΡΤΕΡΙΑ" του 1842 ,η εφημερίδα "ΠΑΤΡΑΙ" το 1850,
και μια όμάδα από άλλες που βγήκαν από το 1853 ώς το 1870 και που είναι
η "ΠΡΟΟΔΟΣ", "ΒΡΟΝΤΗ","ΦΟΙΝΙΞ","ΠΑΤΡΙΣ" και "ΑΧΑΙΑ".

Υπήρξαν ακόμη αργότερα το 1882 και μετά "Ο ΕΡΓΑΤΗΣ" , "Ο ΦΑΝΟΣ",
"Ο ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ", "Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ" το 1890 ,
"Ο ΝΕΟΛΟΓΟΣ" το 1894.

__________________
Στην Κρήτη υπήρχαν και έκει αξιόλογες εκδόσεις .

Αναφέρω χαρακτηριστικά κάποιες από τις εκδόσεις
πριν το 1900,
την "ΑΡΚΑΔΙΟΝ ΡΕΘΥΜΝΟΥ" 1884 που μετά από ένα αποκαλυπτικό κείμενο για την κατάσταση της Κρήτης οι Τούρκοι την έκλεισαν,
"ΕΒΔΟΜΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ","ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ"
με εκδότη τον Στυλιανό Αλεξίου,
"ΚΡΗΤΗ ΑΘΗΝΩΝ" από φοιτητές της Κρήτης,
"ΚΡΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ",
"ΛΕΥΚΑ ΟΡΗ ΑΘΗΝΩΝ","ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΧΑΝΙΩΝ",
1881 "ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ"
η πρώτη εφημερίδα του Ρεθύμνου που μετά μετονομάζεται το 1884 σε "ΑΡΚΑΔΙΟΝ".
Η αρθρογραφία της ήταν τόσο επιθετική προς την Τούρκικη κυβέρνηση,ώστε ύστερα από πολλές διώξεις έκλεισε οριστικά το Σεπτέμβρη του 1888.
Άλλες Κρητικές εφημερίδες είναι η
"ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΡΕΘΥΜΝΟΥ",
"ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΧΑΝΙΩΝ"
"MINΩΣ" του Ηρακλείου
από τις πρώτες που εκδόθηκαν στην πόλη αυτή,
τον Δεκέμβριο του 1880 με εκδότη τον Χατζη Πέτρο Λυδάκη.
Από το 1889-1898 υπήρξε μια από τις πιο μαύρες περιόδους της ιστορίας της Κρήτης.
Υπάρχει μεγάλη καταπίεση ,βαρβαρότητα και πολλά θύματα Κρητικούς από την ασυδοσία των Τούρκων.
Κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος στο νησί και οι εφημερίδες έκλεισαν.
Το 1898 η Κρήτη αναπνέει επιτέλους ελεύθερα μετά από πολλά χρόνια.
Τον Νοεμβρίου του 1898 αποχωρεί από την Κρήτη και τελευταίος Τούρκος στρατιώτης και στις 14 Νοεμβρίου
οι προστάτιδες δυνάμεις ανακοίνωσαν τον διορισμό του πρίγκιπα Γεωργίου της Ελλάδος ως Ύπατου Αρμοστή της Κρήτης,
ο οποίος αποβιβάστηκε στη Σούδα τον Δεκεμβρίο του 1898.
Πολλά νέα έντυπα εμφανίζονται στην συνέχεια.
Ο Καλαϊτζάκης, εκδίδει την εφημερίδα "ΡΕΘΥΜΝΟΝ",
η οποία δεν άντεξε πολύ και έμεινε λίγο στην κυκλοφορία
(μόνο τρία φύλλα κυκλοφόρησε ),
αλλά έμεινε όμως στην ιστορία ως η πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε στην Κρήτη μετά τη Μεταπολίτευση.
Μετά το 1900

ξεχωρίζω τον "ΚΗΡΥΚΑ ΧΑΝΙΩΝ" το 1901 (έγραφε ο ίδιος ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ)

και την "ΗΧΩ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ " του 1923.
___________

Στην ΚΕΡΚΥΡΑ και στα άλλα Επτάνησα υπήρξε ίσως
η μεγαλύτερη άνθηση τοπικών εντύπων.

Ξεχωρίζω τον "ΣΠΙΝΘΗΡ" 1847,"ΡΗΓΑΣ" 1851,
"10η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ" 1862 της Ζακύνθου,

"Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ" της Κερκυρας το 1863,
η "ΝΕΟΛΑΙΑ" 1849,
η "ΠΑΤΡΙΣ" 1849 ,

"Ο ΠΗΓΑΣΟΣ" 1873-1887.
__________________________
ΧΙΟΣ
Ονομαστά περιοδικά, άλλα βραχύβια και άλλα με μακροχρόνιες εκδόσεις,
υπήρξαν: το Χιακόν Μουσείον, το Χιακόν Ημερολόγιον,
η Σφίγξ, Το Νησί, η Χιακή Επιθεώρησις και άλλα.
Από τις εφημερίδες αξιομνημόνευτες είναι η Αμάλθεια (1832-1922) της Σμύρνης, ο Νεολόγος της Κωνσταντινούπολης, η Eθvική, η Ελπίς,
η Παγχιακή (από το 1908 τυπωνόταν στη Χίο), η Νέα Χίος .

_______________________________
_______________________________
__________________________________

Όλα τα παραπάνω βέβαια σε μια Eλλάδα που εκείνη την εποχή ήταν τελείως διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε σήμερα.

Πρώτα πρώτα ήταν περίπου η μισή στο μέγεθος.

Τα Ιόνια νησιά, με τον ερχομό του Γεωργίου Α΄, προσαρτήθηκαν από την Αγγλία το 1864 στην Ελλάδα,
ενώ η Θεσσαλία και η ΄Αρτα το 1881 και στη συνέχεια πολύ αργότερα έχουμε την ενσωμάτωση της Ηπείρου , της Μακεδονίας, των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και της Κρήτης το 1912-13 και τέλος των Δωδεκανήσων το 1947.



Η Αθήνα ήταν μια μικρή πόλη με λιγότερο από 100.000 κάτοικους που κατάφερε μετά το Ναύπλιο, να γίνει η πρωτεύουσα του Κράτους (μετά από μία μικρή διαμάχη με την Κόρινθο).

Οι περισσότεροι δρόμοι της ήταν αμαξωτοί και χωματόδρομοι.

Από παλιές εφημερίδες της εποχής εκείνης ανασύρω μερικά στοιχεία.

"Εντός της πόλεως των Αθηνών τα ύδατα ελίμναζαν σε κάθε οδό και σχημάτιζαν νοσογόνους εστίες και πολλοί Αθηναίοι υπέφεραν από ελονοσία. Ο φωτισμός της πρωτεύουσας γινόταν από 100 φανούς, που έκαιγαν έλαιον, ενώ τις νύχτες που υπήρχε σεληνόφωτο, άναβαν μόνο τους 30 φανούς.

Ενώ σε μία από τις μεγαλύτερες οδούς των Αθηνών, την ταλαίπωρη Πειραιώς, είχαν γίνει πολλές προσπάθειες συντηρήσεώς της και στο τέλος είχαν επιβάλλει και διόδια 5 λεπτών της δραχμής για κάθε ίππο, που την διέσχιζε.


Στην μεγάλη οδό Σταδίου στο κέντρο της Αθηνας ,
σχεδόν όλοι έχουμε περπατήσει.
Χιλιάδες αυτοκίνητα την διασχίζουν καθημερινά μαζί με χιλιάδες αγχωμένους διαβάτες ,
ενώ το νέφος είναι πλέον συνηθισμένο στον Αττικό ουρανό.

Ας κάνουμε ένα ταξίδι στον ίδιο δρόμο σχεδόν 160 χρόνια πίσω και ας δούμε πως ήταν.
Από περιοδικά και τον τύπο της εποχής ανασύρω τα εξής.
Η οδός Σταδίου ήταν ανύπαρκτη,στην θέση της υπήρχε μια μεγάλη, απότομη ρεματιά που το 1850 δύσκολα μπορούσες να την περάσεις.

Ήταν ένα μεγάλο φαράγγι που ξεκίναγε από την Ομόνοια και κατέληγε στην πλατεία Συντάγματος.
Σε κάποια σημεία είχαν χτίσει αυτοσχέδιες γέφυρες για να το διασχίζουν.

Η ρεματιά αυτή ήταν αληθινός παράδεισος για τους κυνηγούς.

Λαγοί ,κουνέλια,αγριοπερίστερα,κοκκόρια άγρια των θάμνων,πέρδικες και μπεκατσίνια,φώναζαν ,σφύριζαν από το πρωί ως το βράδυ.
Πυκνές καλαμιές και γάργαρο νερό απλώνονταν παντού.

Το 1855 χτίσανε δύο πέτρινες γέφυρες με φαναράκια λαδιού για να περνάνε και τέλος το 1865 ο Δήμος Αθηναίων την σκέπασε την ρεματιά ,οπότε σχηματίστηκε η οδός Σταδίου
και έβαλε εσωτερικό υπόνομο από κάτω για τα νερά.


Λίγο αργότερα στο 1880 ,η λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν μια ακατοίκητη ρεματιά μεταξύ των Τουρκοβουνίων και του Λυκαβηττού,
και η Κυψέλη είχε κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα μακρινές αγροικίες, και μερικές εξοχικές βίλες, όπου οι Αθηναίοι πήγαιναν εκδρομή.

Σε ένα άλλο σημείο της Αθήνας όχι πολύ γνωστό στους νεότερους υπήρχε ο ποταμός ΙΛΙΣΟΣ.

Αρχαιότατος ιερός ποταμός κυλούσε εκεί που σήμερα είναι η Μιχαλακοπούλου, η Βασιλέως Κωνσταντίνου, η Αρδηττού και η Καλλιρρόης (καλή ροή).

O Ιλισός ήταν το δεύτερο μεγάλο ποτάμι της Αθήνας.
Πήγαζε από τις πλαγιές του Υμηττού και στον Ταύρο ενωνόταν με τον Κηφισό και χύνονταν στο Φαληρικό Ορμο, στην περιοχή Τζιτζιφιές.

Στέρευε το καλοκαίρι, αγρίευε το χειμώνα και πλημμύριζαν τη γύρω περιοχή τα ορμητικά νερά του.
Εκεί στην κοίτη του Ιλισού, που ήταν αρκετά πλατιά και αρκετά βαθιά, οι Αθηναίοι έκαναν την μπουγάδα τους των ρούχων.
Μέσα στα νερά του ζόυσαν χιλιάδες βατράχια όπου ειδικά το βράδυ ακούγονταν σε όλη την περιοχή.
Από το 1897 όσο πίεζε η οικιστική ανάπτυξη τον ποταμό ΙΛΙΣΟ άρχισαν να τον καλύπτουν σιγά - σιγά.
Επί Μεταξά επιταχύνθηκε η διαδικασία και τέλος το 1962 καλύφτηκε και το τελευταίο κομμάτι του, το τμήμα μεταξύ Σταδίου και Λεωφόρου Συγγρού.
Τέλος εποχής για τον ποταμό, αλλά και την παλιά πόλη που διάσχιζε, σταμάτησε και ο κοασμός των βατράχων.
Ποιός σκέπτεται όταν διασχίζει την Καποδιστρίου
(ο δρόμος με τήν πολύ κίνηση που ενώνει την Καλογρέζα,Φιλοθέη,Χαλάνδρι),
ότι η λεωφόρος κρύβει την αρχαία κοίτη
του κυριότερου παραπόταμου του Κηφισσού,γνωστού από την μια πλευρά ως Ποδονίφτης και από την άλλη ως Ρεματιά-Χαλανδρίου?
Στην αρχή του μάλιστα αν προσέξετε θα δείτε και τα αρχαία ερείπια από το παλιό γεφύρι που υπήρχε εκεί.
Επίσης ελάχιστοι κάτοικοι των νοτίων προαστίων της Αθήνας ,της περιοχής της Βούλας γνωρίζουν ότι η περιοχή τους μέχριτον 19 αιώνα λεγόταν Νησί ,γιατί έμοιαζε με νησί λόγω των αμμολωριδων.
_____________________________

Μέσα από παλιά σπάνια έντυπα βλέπουμε τους δρόμους της παλιάς Αθήνας όπου πηγαινοέρχονταν τα παλιά γραφικά αμαξάκια,με τα αστραφτερά μπρούτσινα φαναράκια τους και αποτελούσαν το βασικό μεταφορικό μέσο της εποχής.
Αυτά στεκόνταν υπομονετικά έξω από τα Ανάκτορα που γίνονταν οι μεγάλοι χοροί και περίμεναν τις όμορφες κυρίες με τις μακρυές τουαλέττες και τα όμορφα στολίδια.
Άλλη γραφικότητα που χάθηκε και έσβησε με τα χρόνια ήταν η ΡΟΜΒΙΑ.
Είδος λατέρνας που σκόρπαγε στα σοκάκια της Αθήνας τον εύθυμο ή μελαγχολικό της σκοπό.
Τα παράθυρα ανοίγαν και πέταγαν λίγες δεκάρες στο πιατάκι του παιδιού που ακολουθούσε.
Ξεφυλλίζοντας παλιές κιτρινισμένες εφημερίδες συναντάμε σε φύλλα του 1879 για τους μάγκες και παλληκαράδες της εποχής.
Συνήθως δεν είχαν κανένα επάγγελμα αλλά περνούσαν την ώρα τους ξαπλωμένοι στους καφενέδες του ΨΥΡΡΗ και την παλιά Αγορά
και ζούσαν από τα χαρτοπαίγνια και άλλες ανέντιμες πηγές.
Η αστυνομία δεν ήταν δυνατό να τους επιβληθή.
Η εμφανισή τους ήταν παράξενη με μουστάκια μεγάλα,μάτια αγριεμένα,μαλλιά σγουρά και λαδωμένα.
΄Οπως η μορφή τους έτσι και η φορεσιά τους ήταν παράξενη.
Φορούσαν παπούτσια μυτερά με ψηλό τακούνι, παντελόνια στενά κάτω και φαρδιά προς τα πάνω.
Είχαν ριγμένη μια πατατούκα στον ώμο τους, ή την κρατούσαν με το ένα χέρι περασμένο στο ένα μανίκι και στη μέση τους είχαν ζωσμένο ένα πλατύ ζωνάρι από το οποίο προεξείχε τεράστια κάμα ή πιστόλα του πυροβολικού.
Δημιουργούσαν συνέχεια καυγάδες, άλλοτε κάρφωναν την κάμα τους πάνω στο ξύλινο τραπέζι του καφενείου, όπου έπιναν ναργιλέ, άλλοτε πάλι κρεμούσαν το μακρύ τους ζωνάρι και αλλοίμονο στον απρόσεκτο διαβάτη που θα τύχαινε να τους το πατήσει.
Ο δυστυχισμένος θα έτρωγε της χρονιάς του.
΄Οταν μεθούσαν οι κουτσαβάκηδες, έσπαζαν τα ποτήρια με τα δόντια τους και κατόπιν μασούσαν τα συντρίμματα.
Επίσης είχαν τη συνήθεια να κόβουν "αναλιές", δηλαδή να χαράζουν με τη μύτη της κάμας τους διάφορα μέρη του κορμιού τους.
Το πρώτο πλήγμα εναντίον των παλικαράδων αυτών το κατάφερε το 1864 ο διευθυντής της αστυνομίας Βρατσάνος, όπου προσέλαβε πολλούς απ΄αυτούς ως κατώτερα όργανα της αστυνομίας και έτσι μονάχοι τους πια εξοντώθηκαν μεταξύ τους.


Στοιχεία που μας φαίνονται σήμερα πολύ μακρινά και πολλές φορές απίστευτα και που όμως είναι η ιστορία του τόπου μας.





Μέσα από αυτά τα σπάνια έντυπα κατορθώνουμε και ανακαλύπτουμε πολύτιμες πληροφορίες ,στοιχεία και μνήμες που έχουν ξεθωριάσει και σβύσει με το πέρασμα του χρόνου.

Ξεκινάμε λοιπόν το ταξίδι μας ,σηκώνοντας το πέπλο της λησμονιάς και της λήθης,ανακαλύπτοντας στοιχεία και πληροφορίες πολύτιμες για την ιστορία μας.





SYNC ME @ SYNC




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου