1883 ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΦΑΙΡΑ.

Η εφημερίδα "ΣΦΑΙΡΑ", ιδρύθηκε το 1880 από τον Ιωάννη Καλοστύπη, καθηγητή, συγγραφέα και δημοσιογράφο.
Είναι τετρασέλιδη,με διαστάσεις

30 Χ 22 εκατοστά.
Ο Ιωάννης Καλοστύπης απεβίωσε το 1918 και τότε την εφημερίδα ανέλαβε ο αδελφός του, Δημοσθένης.
Δυο πολύ σημαντικοί άνθρωποι για την ΣΦΑΙΡΑ ήσαν οι διευθυντές της

Μιχ. Ελευθερίου και Σπ. Γεωργόπουλος επίσης ο ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ (1866-1937)

σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε άρθρα.

Η έκδοση της εφημερίδας γινόταν στον ΠΕΙΡΑΙΑ σε μια εποχή που οι κάτοικοι τον χρόνο αυτό αριθμούσαν στον ΠΕΙΡΑΙΑ μόλις 21.000 και οι λιθόκτιστες οικίες του Πειραιά,
των γύρω συνοικιών Φρεατίδος
και Νέου Φαλήρου ανέρχονται σε 2.000 με 650 ιδιοκτήτες.


Η εφημερίδα έζησε 61 χρόνια.
Έκλεισε το 1941.

========================================================
________________________________________________________



"ΓΕΩΠΟΝΙΚΑ,
σύγγραμματα
χρονιά έκδοσης 1873".
ΗΛΙΚΙΑΣ 130 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΧΡΟΝΩΝ,ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΡΟΤΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΗ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΑ ΤΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ.
"ΓΕΩΠΟΝΙΚΑ"
είναι ένα περιοδικό που εξέδιδε ο Θεόδωρος Γ. Ορφανίδης

(Τακτικός καθηγητής της βοτανικής εν το Εθνικό Πανεπιστημίο και Εφόρου του βοτανικού κήπου
και του δημοσίου δενδροκομείου) .

Ένα από τα παλαιότερα γεωπονικά
περιοδικά που εκδόθηκαν ποτέ στην Ελλάδα.
Ο Θ. Ορφανίδης, καθηγητής στην έδρα της
Βοτανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών για περισσότερα από τριάντα χρόνια,

άφησε σημαντικό επιστημονικό έργο στο πεδίο αυτό

(εισαγωγή στην Ελλάδα φυτών από το εξωτερικό,
συγγραφή μελετών, καταλογογράφηση της
ελληνικής χλωρίδας).

Το όνομά του απαντάται και σε άλλα περιοδικά
«γεωργικής παιδείας» του 19ου αιώνα όπως
H γεωργική πρόοδος του 1892 και η Εφημερίς
της ελληνικής γεωργίας του 1855,
περιοδικά με ανάλογες απόψεις και προθέσεις όπως και τα Γεωπονικά.

Μέσα από τα δημοσιεύματα των Γεωπονικών, παρέχονται γνώσεις καλλιέργειας
και κτηνοτροφίας σε «ύφος... απλούν,
συγγενεύον προς τα ήθη και την
γλώσσαν των πλείστων αναγνωστών».

Δίνονται επεξηγήσεις επιστημονικών βοτανολογικών ορολογιών και φυσικών,
χημικών και κλιματολογικών γνώσεων
χρησίμων για τον γεωπόνο.
Γεωπόνο ονομάζει ο εκδότης καθέναν που ασχολείται είτε με «την καλλιέργεια των φυτών»
είτε με «την
ανατροφήν και περιποίησιν των ωφελίμων ζώων».

Υπάρχουν μόνιμες στήλες όπως

«Δενδροκομία - Ανθοκομία»,
«Στοιχεία βοτανικής αναγκαία εις πάντα
άνθρωπον», «Φυσικαί και χημικαί γνώσεις αναγκαίαι εις τον γεωπόνον»,
«Γεωργικά εργαλεία» κ.ά.,

αλλά και άρθρα αφιερωμένα σε ειδικά θέματα.

Στη στήλη «Διάφορα»

αναφέρονται γεωργικά και κτηνοτροφικά
νέα από το εξωτερικό και την ΕΛΛΑΔΑ.

Υπάρχουν υπέροχα σχεδιαγράμματα
συνοδευτικά των κειμένων και παράθεση της επιστημονικής ονομασίας (στα λατινικά)
των φυτών στα οποία γίνεται αναφορά.

Διαστάσεις ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ
24 εκατοστά Χ 16 εκατοστά.
32 ΣΕΛΙΔΕΣ.

_________________________________________________________________

1939 Ε.Ο.Ν .ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΠΑΝΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

(ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ

ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ )

Το περιοδικό "Η ΝΕΟΛΑΙΑ" ήταν ένα σπάνιο έντυπο της

Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ), που είχε ιδρύσει ο Ι.Μεταξάς,

της δικτατορίας της 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.

Περιέχουν πολύ καλές πληροφορίες στο πνεύμα της εποχής, με πολλές φωτογραφίες
με φώτογραφίες από ΦΑΛΑΓΓΙΤΕΣ και

ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ (ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ) ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ,

ακόμη πολλά άρθρα,διαφημήσεις,σκίτσα και άλλα.

Κάθε τεύχος είναι 30 σελίδες,

και για τους γνώστες του είδους αποτελεί ένα από τα πιο περιζήτητα,δυσεύρετα Ελληνικά περιοδικά που έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα μας.

Ένα πολύ καλό συλλεκτικό αναμνηστικό,μιας δύσκολης περιόδου της Ελληνικής ιστορίας μας.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ.

Ο Ιωάννης Μεταξάς (1871-1941) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός ,γεννημένος στην Ιθάκη και έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936 και μέχρι το θάνατό του, το 1941.

Ο Μεταξάς προσπάθησε, ακολουθώντας κυρίως το παράδειγμα του Μουσολίνι, να δώσει λαϊκό έρισμα στη δικτατορία μέσω της αγροτικής μεταρρύθμισης, της δημιουργίας μαζικών οργανώσεων νεολαίας (ΕΟΝ) και εργατών.
Σε αντίθεση με το φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι και το εθνοσοσιαλιστικό του Χίτλερ, ο Μεταξάς δεν είχε τη δυνατότητα να ιδρύσει ένα αντίστοιχο κόμμα, που θα ήλεγχε και θα κατηύθυνε την πολιτική ζωή της χώρας.

Προσπάθησε όμως να κατακτήσει τις νεανικές ψυχές, ιδρύοντας την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ).
Το πρώτο τμήμα της ΕΟΝ παρουσιάστηκε ενώπιον του Μεταξά στις αρχές του Νοεμβρίου 1937.

Ο Μεταξάς υποχρέωσε στην αρχή τους προσκόπους να ενταχθούν στην ΕΟΝ και σιγά σιγά επεκτάθηκε σε όλη τη νεολαία, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, στην υποχρεωτική συμμετοχή στην οργάνωση.
Τα μέλη της ΕΟΝ ντύνονταν ομοιόμορφα με μπλε σκούρα στολή .

Στη στολή του Σκαπανέα ανήκαν το πηλήκιο,ο χιτώνας,η περισκελίδα,η ζώνη,οι κάλτσες,τα παπούτσια.
Η στολή του Φαλαγγίτη αποτελείτο από το δίκοχο πηλήκιο με το χάλκινο έμβλημα (ΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΠΛΟΣ ΠΕΛΕΚΥΣ) της ΕΟΝ,τον χιτώνα,την περισκελίδα,τον λαιμοδέτη,τη ζώνη,τα σφυρώματα και τα παπούτσια.
Τα μέλη της ΕΟΝ είχαν κοινή ζωή, κοινά ενδιαφέροντα και ενασχολήσεις, ενώ οι βασικές αρχές της οργάνωσης βασίστηκαν στο τρίπτυχο "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια". Η πυραμοειδής ιεραρχία της ΕΟΝ κατά τα στρατιωτικά πρότυπα ήταν η εξής

1. Γενικός αρχηγός, 2. Γενικός επιθεωρητής, 3. Κυβερνητικός επίτροπος, 4. Επιτελάρχης ΕΟΝ, 5. Γενικός επόπτης, 6. Διοικητής, 7. Υποδιοικητής, 8. Φαλαγγάρχης, 9.Λοχίτης.
Η νεολαία χαιρετούσε χιτλερικά και είχε υιοθετήσει ορισμένες ναζιστικές ιδέες. Ο Χίτλερ μιλούσε για το τρίτο Ράιχ και ο Μεταξάς για τον τρίτο ελληνικό πολιτισμό.
Ο Χίτλερ ήταν αρχαιολάτρης ,ενώ ο Μεταξάς είχε ως πρότυπο μόνο την αρχαία Σπάρτη, αφού η Αθήνα είχε την αθηναϊκή δημοκρατία.

Η δικτατορία της 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ,ακολουθώντας το παράδειγμα της ναζιστικής Γερμανίας οργάνωσε λαικές εκδηλώσεις "εθνικοφροσύνης" και έκαψε εκατοντάδες βιβλία που κατασχέθηκαν από βιβλιοπωλεία.
Ο ίδιος ο ΜΕΤΑΞΑΣ γνώριζε πολύ καλά την δύναμη του τύπου και γι'αυτό είχε φροντήσει να καταργήσει την ελευθεροτυπία.
Οι εφημερίδες και τα περιοδικά ήταν υποχρεωμένες να στέλνουν καθημερινά για λογοκρισία τα εντυπά τους,να σφραγιστούν και να πάρουν άδεια κυκλοφορίας.
Αργότερα με παραίνεση του δικτάτορα Μεταξά,

ο τότε διάδοχος Παύλος ανακηρύσσεται γενικός αρχηγός της φασιστικής ΕΟΝ, ενώ η Φρειδερίκη γενική επιθεωρητής των γυναικείων τμημάτων.

________________________________________________________

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΤΗ ΧΑΡΑΞΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΣΤΑ ΕΝΤΥΠΑ.

ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΑ

Την τεχνική αυτή θα την παρομοιάσουμε με την σφραγίδα.

Είναι δηλαδή μια ξύλινη πλάκα, τελείως επίπεδη, που οι διαστάσεις της καθορίζονται από το σχέδιο που θα χαράξουμε. Από την επιφάνειά της θα αφαιρέσουμε ό,τι στο αντίτυπό μας πρέπει να βγει άσπρο.

Δηλαδή αφήνουμε στην επιφάνεια ανέπαφο το σχέδιό μας.

Στη συνέχεια μελανώνουμε την επιφάνεια με τη βοήθεια ενός καουτσούκ κυλινδρικού, πιέζουμε πάνω ένα χαρτί και το αντίτυπό μας είναι έτοιμο, ακριβώς όπως μία σφραγίδα.

Διακρίνεται σε ξυλογραφία όρθιου ξύλου, όπου είναι μία πλάκα που παίρνουμε κόβοντας κάθετα τον κορμό του δέντρου (το σόκορο που λένε οι μαραγκοί) και πλάγιου ξύλου, αυτού που κόβεται κατά μήκος του κορμού, η σανίδα δηλαδή.

Σε αυτή του όρθιου ξύλου γίνεται καλύτερα η ψιλοδουλειά.

ΧΑΛΚΟΓΡΑΦΙΑ

Η χαλκογραφία έχει περισσότερα είδη.

Το Καλέμι είναι ένα εργαλείο από σκληρό ατσάλι που σπρώχνοντας την κόψη του πάνω στην καλά γυαλισμένη επιφάνεια του χαλκού, χαράζουμε γραμμές με τις οποίες αποδίδουμε το σχέδιό μας.

Ο χαραγμένος χαλκός μελανώνεται, δηλαδή γεμίζονται οι γραμμές με ειδικό μελάνι, σκουπίζεται μετά η επιφάνειά του καλά, έτσι ώστε να μείνει το μελάνι μόνο μέσα στις χαρακιές και πιέζεται πάνω με τη βοήθεια πιεστηρίου ένα φύλλο μουλιασμένο χαρτί, το οποίο ρουφά μέσα από τις γραμμές το μελάνι. Γίνεται δηλαδή στη χαλκογραφία το αντίθετο της ξυλογραφίας, χαράζουμε ό,τι είναι σχέδιο, ενώ στην ξυλογραφία χαράζουμε ό,τι δεν είναι σχέδιο.

Η χαλκογραφία διακρίνεται σε βελονογραφία (με τη βοήθεια μιας βελόνας γρατσουνάμε το χαλκό),

σε οξυγραφία (εδώ μεταχειριζόμαστε οξέα, ακουαφόρτε, που έχουν την ιδιότητα να τρώνε το χαλκό σε σημεία που δεν τον έχουμε προστατέψει από κάποιο βερνίκι, οπότε σχηματίζεται το σχέδιο),

σε λιπογραφία (εδώ ο χαλκός σκεπάζεται με ένα λιπαρό βερνίκι μαλακό, βάζουμε ένα χαρτί πάνω και με ένα μολύβι σκληρό γράφουμε το σχέδιό μας και στη συνέχεια πάλι ο χαλκός πάει σε οξύ).

ΛΙΘΟΓΡΑΦΙΑ

Η αρχή βασίζεται στο γεγονός ότι το λίπος δεν ανακατεύεται με το νερό.

Έχουμε μία επίπεδη επιφάνεια, πέτρα ειδική, καθαρή από λιπαρές ουσίες, πάνω στην οποία γράφουμε με λιπαρά κραγιόνια ή λιπαρό μελάνι.

Οξυδώνουμε περνώντας όλη την επιφάνεια της πέτρας με μια διάλυση κόλλας (αραβική γόμα), στην οποία έχουμε βάλει λίγες σταγόνες οξύ.

Ακολουθεί μία κατεργασία για να αφαιρέσουμε ό,τι γράψαμε και κρατώντας την επιφάνεια της πλάκας υγρή, περνάμε με κύλινδρο το μελάνι μας, που πιάνει μόνο όπου δεν υπάρχει υγρασία.

Ακολουθεί χαρτί, πιεστήριο και το αντίτυπο είναι έτοιμο.

ΜΕΤΑΞΟΤΥΠΙΑ

Αν ένα τελαρωμένο ειδικό μετάξι το ακουμπήσουμε πάνω σε ένα φύλλο χαρτί και πιέσουμε πάνω του ένα πηχτό μελάνι, φυσικό είναι, να βγει από τις τρύπες του μεταξιού στο χαρτί.

Λογικό είναι να μην αφήσουμε παντού τις τρύπες του μεταξιού ανοικτές, σκεπάζοντάς τες με ένα χαρτί ή με μία κόλλα, σχηματίζοντας δηλαδή τα άσπρα του σχεδίου μας.

Τότε περνώντας το μελάνι μόνο από τις τρύπες που αφήσαμε ανοικτές, έχουμε τυπωμένο το σχέδιό μας.

Η χαλκογραφία, η ξυλογραφία, η λιθογραφία πήραν το όνομά τους από το υλικό στο οποίο πρωτοφτιάχτηκαν. Με τον καιρό όμως άλλαξε η ζωή, άλλαξαν και τα υλικά. Βγήκε ο τσίγκος και το πλαστικό.

Το όρθιο ξύλο και οι πέτρες δεν υπάρχουν πια.